Rozdział 5 *-*

 Kłamstwa

          * Will Solace *

Po okropnie długiej kłótni z Nick'iem, ruszyłem do swojego domku. Wiem, że nakłamałem, ale jakie miałem wyjście? Kocham Nica od dłuższego czasu i nie pozwolę, aby jakiś słynny Syn Posejdona mi go zabrał. Zresztą, widziałem to w oczach Nica, że nie jest do końca pewny swoich uczuć. Cóż... pozostało tylko czekać.
     Reszta dnia minęła normalnie. Noc spędziłem na czytaniu książek, choć nie mogłem się skupić. Myślałem cały czas o Percy'm i Nicu, którzy mogliby spędzić tę noc spokojnie, gdybym nie namieszał. Jestem głupi. Tępy i głupi. Wyszedłem do lasu, aby trochę odpocząć. Wiedziałem, że mogę tam spotkać Nica, ale miałem to gdzieś. Błądziłem, uważając na wystające korzenie drzew oraz gałęzie, mające już na sobie liście. Myślałem o tej całej sytuacji, rozważałem wiele możliwości i zawsze dochodziłem do tego samego wniosku. Jestem debilem i powinienem przeprosić. Pokręciłem przecząco głową i usiadłem na pieńku.
    Wokół mnie, nie było nikogo ani niczego. Zdałem sobie sprawę, że po raz kolejny zostałem sam. Każdy mnie opuszczał. Wyjąłem z kieszeni żyletkę. Ciąłem się od niedawna, mogłem właściwie powiedzieć, że zdarzyło mi się to tylko jeden raz. Poczułem się wtedy lepiej. Zresztą, jako syn Apolla, szybko wyleczyłem wtedy swe rany i nawet blizny nie pozostały. Tylko satysfakcja. Trzymałem mój skarb w dłoniach  delikatnie rysowałem nim po skórze. Nie było krwi, tylko zostawały małe ślady.
   Podwinąłem lewy rękaw bluzy i starałem się mentalnie przygotować do bólu. Zamknąłem mocno oczy i zrobiłem to. Wbiłem żyletkę w skórę i przejechałem nią aż do samego łokcia. Z długiej linii zaczęła lecieć krew, ale miałam to gdzieś. Wszystko straciło znaczenie. Zrobiłem jeszcze kilka takich samych, tylko jeszcze głębszych kresek. Nie czułem całego ramienia, byłem coraz bardziej senny. Gdy przeniosłem się na nadgarstki i zacząłem ciąć je w poprzek, nie wytrzymałem. Głośny szloch wydobył się z mojego bolącego gardła. Upadłem na kolana i próbowałem utrzymać się na kościach - bez skutku.
   Ktoś lub coś, chwyciło mnie za ramię, dokładnie w tym momencie, co straciłem przytomność.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Witam wszystkich bardzo serdecznie! Czy Patrycja wróciła? Czy może znów nażarła się psychotropów i już może pisać? No nie wiem, nie wiem, obydwie wersje prawdopodobne :D
Jeśli się spodobało, proszę o komentarze :3 Pozdrawiam wszystkich, którzy jeszcze to czytają ;-; A jest ich zapewne bardzo mało ;-;
Paaa :3